Hier sta ik dan, met een leeg hoofd en een vol gemoed in een veel te lange dag.

We zijn te vroeg, veel te vroeg. De kerk is leeg, de sfeer onwennig. We lopen maar wat rond, trekken onze jassen nog eens recht, verschuiven een stoel. Praten doen we niet. We wachten.

Hier staan we dan, als vreemden naast elkaar. Met onze lichamen op een rij en onze gedachten in de war. Of we klaar zijn? Nee, we zijn niet klaar. Hoe kan je hier ooit klaar voor zijn? Maar laat ze toch maar komen, de mensen. Die lange rij vol mensen. Laat hen niet langer wachten.

Als de rij zich in beweging zet, voel ik hun handen. Hun warme en meelevende handen. Hun zachte en stevige handen. Hun stille, maar troostende handen. Hun zelfzekere handen voor onzekere tijden. Handen die recht op hun doel afgaan. Handen die aarzelend in de lucht hangen, alsof ze liever ergens anders zouden zijn. Hun vlugge en verlegen handen. Hun fladderende handen, die met zichzelf geen blijf weten. Droge handen en zwetende handen. Oude en jonge handen. Doorleefde handen en handen die hun verhaal nog moeten schrijven. Trillende handen, van zij die reeds denken aan wat ook voor hen komen gaat. Handen vol mededogen vooral. Die het goed menen, maar het ook allemaal niet weten. Die woordeloos uitdrukken wat niet gezegd kan worden. Al die handen voel ik. Zonder woorden, maar vol van genade.

De kerk loopt vol, mijn ogen ook. Plots krijg ik zin om kletterend te vloeken in deze koude kerk. Om een langgerekte ‘Godverdomme’ in het ijle te mikken. Om de tijd te stoppen en nog één keer jouw handen te pakken. Want hier ga jij dan! Omringd door mensen maar toch alleen, op een veel te lange reis. Of je klaar was? Zeker ben je nooit, maar ik denk van wel! Dus laat ze nu maar komen, de woorden en de tranen. Dan laten wij jou gaan.

Jij ging te vroeg, veel te vroeg. Jouw stoel is leeg, de sfeer nog steeds onwennig. We lopen maar wat rond, trekken onze levens nog eens recht en verzetten onze gedachten. Praten doen we niet. We schrijven.