Komende week word ik 40 jaar.

Zelf vind ik dat niet meteen een schokkende gebeurtenis, maar ik voel in mijn omgeving dat het blijkbaar als een belangrijk moment ervaren wordt in die drie zuchten die ons leven op deze aardkloot omspannen. Een mijlpaal in het leven zeg maar, net als een huis bouwen, kinderen maken of een tweede vrouw nemen.

Als wat onvermijdelijk staat te gebeuren dan ergens ter sprake komt, krijg ik van mijn gesprekspartners zonder uitzondering dezelfde reactie. ‘Amaai jong, 40 jaar’. Ik krijg dan altijd het gevoel alsof in die paar woorden mijn hele leven op eerder pijnlijke manier wordt samengevat tot een niet zo fraaie essentie.

Vaak wordt dat antwoord ook nog eens gecombineerd met een eerder meewarige blik waarin droefgeestig begrip en licht leedvermaak vechten om de overhand. Wat daar in die twee seconden in woord en beeld wordt geschetst komt er op neer dat ik tot nu toe niet echt een fantastisch levensparcours heb afgelegd en dat het er vanaf nu hoogstwaarschijnlijk ook niet beter zal op worden.

Met deze eerder neerslachtige gedachten in het achterhoofd, keer ik dan terug naar de orde van de dag, waarin ik bijvoorbeeld bij de bakker op mijn beurt sta te wachten.

Amaai jong, 40 jaar. Inderdaad. Nooit gedacht trouwens dat ik zo ver zou komen. Toen ik een puisterige puber van een jaar of 14 was keek ik zoals iedereen in die verschrikkelijke jaren ‘80 uit naar een nieuwe en betere toekomst. Niet alleen verlangde ik naar het moment dat ik eindelijk van die ellendige puisten en dat verschrikkelijke jongenscollege verlost zou zijn, maar heel vaak gingen mijn gedachten in die dagen uit naar het magische jaar 2000.

In dat jaar 2000 zou ik 26 jaar zijn. Dat was bijna niet te vatten voor de puber die ik toen was. 26 jaar was zo ongeveer het equivalent van ‘stokoud’ in mijn beleving van toen. Maar ik zou dan wel volwassen zijn en kunnen gaan en staan waar ik wilde. Alleen al die gedachte heeft me doorheen zowat mijn hele adolescentie gesleurd.

Ik weet niet of het u trouwens ooit is opgevallen, maar vanaf het begin van de jaren ’90 leek het wel of zowat alle handelszaken het cijfer ‘2000’ in hun naam hadden gezet. Dit ongetwijfeld vanuit het utopische idee dat de magie van dat jaartal ook zou neerdalen over hun eigen neringdoenerij. Alsof enkel daardoor de klanten massaal zouden toestromen en de kassa onophoudelijk zou blijven rinkelen.

In die dagen ging ik af en toe naar een plaatselijke videoboer die in een vlaag van kaboutergenialiteit ‘Video 2000’ als naam boven de deur had gehangen. Zelden heb ik een plek gefrequenteerd waar het zo hard naar het verleden stonk als daar. Wie daar binnentrad, verloor alle hoop op iets wat ook maar op een toekomst leek. De enige toekomst die er op de sjofele rekken te kijk stond, was er één waarin we achtereenvolgens SuperDisc, DVD en Blue Ray door het strot geramd zouden krijgen.

En als dan uiteindelijk dat hele jaar 2000 aangebroken was, werd het in alle opzichten een teleurstelling. Niet alleen bleven we geheel zoals te verwachten viel volkomen gespaard van de zo gevreesde millenniumbug, het jaar 2000 zelf ontplooide zich ook nog eens volkomen in lijn van het jaar ervoor, het jaar daar voor en het jaar daar weer voor. Niks nieuws onder de zon dus. En als we eerlijk zijn met ons zelf, wisten we dat eigenlijk toen ook al. Toch hoopten we, tegen beter weten in, op iets nieuws, iets beters.

Amaai jong, 40 jaar. Stilaan wordt het waarschijnlijk dus ook tijd om aan mijn midlifecrisis te beginnen. Hoewel, een motorfiets heb ik me 20 jaar geleden al aangeschaft en ik verander zo om de paar jaar wel eens van carrière. Enkel die tweede vrouw, daar moet ik dringend toch eens werk van maken. Enig probleem is dat mijn huidige geliefde dat niet zo ziet zitten.

Zo zit mijn hoofd dus vol met vreemde gedachten. Plots word ik me heel erg bewust van het feit dat ik iets moet doen, dat ik een daad moet stellen die mijn leven eindelijk zin zal geven. Na bijna 40 jaar ben ik finaal op dit unieke punt gekomen waar verleden, heden en toekomst elkaar messcherp kruisen. Het klinkt ongetwijfeld belachelijk, maar ik moet onwillekeurig denken aan Keanu Reeves die in ‘The Matrix’ moet kiezen tussen de blauwe en de rode pil.

Hier ben ik dan, bij de bakker waar ik nog steeds mijn beurt sta af te wachten. Hier moet het gebeuren. De keuze die ik nu maak zal mijn hele verdere toekomst bepalen. ‘Een klein lichtbruin gesneden alstublieft’, zeg ik stamelend tegen de bakkersvrouw als het uiteindelijk mijn beurt is. ‘En graag ook nog een nieuw leven’, voeg ik er ietwat fluisterend aan toe.

Maar dat schijnt ze niet gehoord te hebben, want me vrolijk negerend is ze alweer aan de volgende klant toe.