De mens is een eigenaardige diersoort, maar dat wist u ongetwijfeld al. Waarom vinden we bijvoorbeeld het hier en nu steeds het allerbelangrijkste wat er ooit is gebeurd in de gehele geschiedenis van de mensheid? Waarom staren we toch altijd zo naar onze eigen navel? Ons collectieve geheugen is schijnbaar onderhevig aan een omgekeerd Pinokkio-effect: bij elk nieuw verzinsel wordt het merkbaar korter.

Zo zijn elke Olympische spelen opnieuw de belangrijkste ooit. Geen enkele IOC-voorzitter die het aandurft iets anders te verkondigen. Toen Amerika in 1991 Irak aanviel als reactie op de invasie in Koeweit werd deze Golfoorlog zelfs ‘de moeder aller oorlogen’ genoemd. Gemakshalve werden de desastreuze gevolgen van – ik noem maar wat – beide Wereldoorlogen en de oorlogen in Korea en Vietnam even onder het bommentapijt geveegd.

Welke mechanismen zorgen er voor dat we de actualiteit telkens zwaarder laten wegen dan gebeurtenissen in het verleden en de toekomst? Hoe komt dit collectieve waanidee tot stand? Het zou te makkelijk zijn om de schuld in de schoenen van de media te schuiven. Er is duidelijk meer aan de hand. Het zijn immers niet de media die geld pompen in steeds grotere shows voor het Eurovisiesongfestival, steeds meer prestigieuze Olympische spelen en meer megalomane wereldkampioenschappen voetbal. De bal is rond en de cirkel ook, waardoor het waanidee gek genoeg in vele gevallen toch realiteit wordt. Het zijn dus ook effectief vaak de grootste Olympische spelen ooit. Maar toch voornamelijk steeds de duurste.

Hetzelfde fenomeen doet zich trouwens voor in de politiek. Elke verkiezing opnieuw wordt er gesproken over de ‘moeder aller verkiezingen’. De politiek schijnt er vele moeders op na te houden die we even snel weer vergeten. Met de verkiezingen van 25 mei in zicht, duiken ook nu weer de eerste ‘moeders’ op in de media. Hoe komt dat toch? Zou het kunnen dat het eigenlijk niet echt zo is? Dat we alleen maar met zijn allen doen alsof? Dat het binnen enkele weken eigenlijk niet de moeder aller verkiezingen zijn, zelfs niet de zatte nonkel aller verkiezingen, maar hoogstens het ambetante roste achterneefje met de beugel aller verkiezingen? Alleen komt dat natuurlijk iets minder spectaculair over. Daarom worden ook deze verkiezingen door die dekselse kleermakers van politiek en media een aura van belangrijkheid aangemeten. Als we allemaal samen maar vaak genoeg herhalen dat deze verkiezingen heel belangrijk zijn, dan geloven we dat op den duur en gaan we er ook naar handelen. Is het misschien zo iets?

Persoonlijk denk ik eerder dat het andermaal de schoonmoeder aller verkiezingen worden. Net zoals het zondagse familiebezoek toch altijd een beetje als een verplicht nummertje aanvoelt, verloopt het bezoek aan de hoogmis van de democratie voor de meesten onder ons niet geheel van harte. De sfeer situeert zich meestal ergens rond het vriespunt. De gezichten zijn lang, de gesprekken kort.

Zelf vind ik dat een beetje raar want mogen moeten gaan stemmen vind ik zowat het grootste voorrecht dat we hebben. En ik geef grif toe dat het moeten misschien niet had gemoeten, maar zo weet je tenminste wie er allemaal in je straat woont. Dus stop alsjeblief het gezeik over vroeg moeten opstaan en zoek niet langer naar excuses om toch maar geen bijzitter in een stem- of telbureau te moeten zijn. Wees gewoon blij dat je eens om de paar jaar je burgerrechten mag uitoefenen.

Veel kans dat het uiteindelijk alsnog de carnavalste aller verkiezingen worden, want met Kris Peeters in 3D, Bart De Wever in pandapak en Maya Detiège in marcelleke wordt de stoet ik-doe-alles-voor-2-minuten-aandacht-malloten stilaan indrukwekkend. Ik voorspel trouwens nu al dat hofnar Laurent Louis met grote meerderheid van stemmen tot Prins Carnaval verkozen wordt, waarna Filip hem zal benoemen tot koninklijk performateur.

Mij kan u op 25 mei trouwens gewoon vinden in stembureau 102. Als u vriendelijk goeiedag zegt bij het binnenkomen en uw pas klaar houdt, krijgt u van mij maar liefst 3 verschillende stembrieven. Die mag u kleuren naar believen, maar gelieve ze terug te geven eens u klaar bent. Laat u maar eens goed gaan! U mag zelfs uw schoonmoeder meebrengen.