Al jaren ligt het toneelstuk in de lade van mijn bureau. Het ligt er gewoon, te wachten om geschreven te worden. Meer dan een idee en een paar flarden tekst is het niet, maar toch noem ik het graag een toneelstuk. In mijn hoofd is het immers zo goed als klaar.

De plot, de dialogen, de enscenering, … alles is aanwezig voor een fantastisch stuk theater. Een debuut dat de theaterwereld met verstomming zal slaan. Uit het niets zal ik plots oprijzen uit het duistere voorgeborchte van de literatuur, mijn ster zal schitteren aan het firmament van de vaderlandse podiumkunsten. Zelden zal een debuut zo bejubeld worden, met surrealistische taferelen tot gevolg. Critici die zich in opperste bewondering aan mijn voeten gooien en de prijzen die zich zodanig opstapelen dat ik er speciaal een kast moet voor gaan kopen. Of nee, beter nog. Ik krijg die kast gewoon cadeau, want de eigenaar van die meubelzaak waar ik meestal mijn prijzenkasten aanschaf is toevallig ook een grote fan van mijn werk. Na zijn uren schrijft hij zelf ook, scabreuze poëzie meer bepaald, vol onwelvoeglijke voornaamwoorden en schuine bijzinnen. Maar laat ik terugkeren naar mijn eigen schrijverij. Daarvoor bent u hier tenslotte, nietwaar?

U snapt ongetwijfeld dat er nogal wat commotie zal ontstaan rond mijn theaterstuk, maar zelf blijf ik er uiteraard zeer bescheiden bij, dat spreekt voor zich. Zo ben ik nu eenmaal. Een gewone jongen van het volk. De begrippen ijdelheid en hovaardigheid zijn me volkomen vreemd en het liefst van al zit ik gewoon met een boekje in een hoekje. Het hoekje aan de toog van mijn stamkroeg bijvoorbeeld.

Maar over dat stuk dus. Het is er bijna, dat had ik al gezegd. Ik moet het alleen nog maar even uitschrijven, maar dat is uiteraard slechts een detail. Zo gepiept. Ik moet er gewoon even tijd voor maken, dat is alles. Voor de rest, no problemo en alles onder controle.

’t Is dat ik het de laatste tijd nogal druk heb, anders had ik het zeker al gedaan. Maar dat gevoel herkent u ongetwijfeld. U hebt het immers ook altijd zo druk. U zei het laatst nog tegen me toen ik u toevallig tegen het lijf liep in Gent. Of was het Brussel? ‘Alles goed?’, vroeg ik.  ‘Ja, ja, alles goed, maar druk, jongens zo druk …’ en weg was u alweer. Weet u dat nog? Of misschien was u wel iemand anders, dat kan ook. Dan kan u het zich natuurlijk niet meer herinneren. Geen probleem hoor, even goede vrienden.

Als ik dan eindelijk wil beginnen, is er altijd wel iets anders dat op dat moment belangrijker is en mijn volle aandacht opslorpt. Op die manier kan ik het stuk natuurlijk nooit afwerken. Zo was er afgelopen zondag bijvoorbeeld nog de wielerwedstijd Luik-Bastenaken-Luik. Niet dat ik zelf mee reed, maar je wil wel een beetje op de hoogte blijven van de actualiteit in de wondere wereld van het fietsgebeuren. Dus zat er niets anders op dan een hele zondagmiddag languit op de bank te liggen. Man, man, man! Zo’n wedstrijd duurt dus uren en saai dat dat is. En slecht geacteerd! In het vervolg koop ik achteraf gewoon de DVD zodat ik alles kan doorspoelen, met een glas Martini bijvoorbeeld. Had ik u al verteld dat Martini mijn lievelingsdrankje is? Liefst witte, maar ook een Royale sla ik zeker niet af. Royale with cheese daarentegen vind ik er over.

Maar over dat stuk dus. Ooit komt het er echt van, dat weet ik wel zeker. Op zekere dag zal ik opstaan en bedenken dat er die dag en de dagen die volgen niets anders te doen is dan schrijven, schrijven, schrijven. Dan ga ik in de vroege ochtend rond een uur of 10 achter de computer zitten en schrijf tot het stuk klaar is, of toch zeker tot de middag. Maar in de tussentijd ligt het daar dus gewoon, in de lade van mijn bureau. Als ik wil kan ik het zelfs aanraken. U gelukkig niet, want anders stond u nu net naast me aan mijn bureau en dat zou wel even schrikken zijn.

Maar het stuk dus. Ik zal u niet langer in spanning houden en wat meer vertellen over de inhoud. Elk goed theaterstuk heeft een inhoud, dat is nu eenmaal zo en wie ben ik om direct bij mijn debuut al de ongeschreven regels van het theater met de voeten te treden. Het gaat dus over 3 ongetrouwde broers van middelbare leeftijd die elkaar al jaren niet meer hebben gezien, maar door het overlijden van hun moeder willens nillens worden samengebracht. Oude wonden worden opengereten, oude vetes uitgevochten. U kent dat wel, tenminste als u zelf van middelbare leeftijd bent, burgerlijke staat ongehuwd, met twee idem dito broers en in het bezit van enkele onverwerkte familietrauma’s. Zo niet, beschikt u ongetwijfeld wel, het strekt u trouwens tot aanbeveling, over een groot inlevingsvermogen.

Net zoals ik bijvoorbeeld, want al van bij het eerste idee wist ik heel duidelijk wie het stuk zou gaan spelen. Elk van de drie personages schreef ik met iemand specifiek in gedachten. Drie vrienden, waarvan er in die tijd twee op de toneelschool zaten, wat best handig is als je een toneelstuk wil maken. Die gasten wisten uiteraard van niets en nu nog niet trouwens, aangezien ik hen er nooit iets over heb verteld. Waarom zou ik ook. Ik wil er pas mee naar buiten komen als het helemaal af is. Het zal nu echt niet lang meer duren.

We maakten in diezelfde periode jaren terug ook samen een film. Nou ja, film! Een studentikoze vingeroefening, meer was het niet. Maar we amuseerden ons wel te pletter. Ergens moet er trouwens nog een videotape bestaan van onze exploten. Die drie vrienden en ik hebben dus een verleden samen, maar de vraag van 6 miljoen is of we ook een toekomst hebben? Eén van hen is ondertussen immers een gevierd acteur geworden, bekend van theater, film en tv. Je ziet natuurlijk van hier dat hij nu nog in mijn stuk zal willen spelen. Daar gaan al mijn prijzen!  Heb ik helemaal voor niets de affreuze gedichten van die meubelpoëet moeten aanhoren. En nu zit ik hier schoon met die kast!

Ondertussen zijn we vele jaren verder en het stuk ligt er nog steeds. In de tweede lade van mijn bureau in het groene mapje om precies te zijn. Heel recent nam ik het nog even vast, me afvragend hoe het zou zijn om het alsnog af te maken. Misschien moet ik er toch maar eens aan beginnen. Of nee, laat ik er eerst maar eens een stukje over schrijven en dan zien we wel weer. Begint het Wereldkampioenschap voetbal trouwens niet ook binnenkort?